ยากจนแค่ไหนที่ถูกมองว่าเป็น “สาวผ้าอนามัย” เครื่องจักรผ้าอนามัยของจาเมกา

ยากจนแค่ไหนที่ถูกมองว่าเป็น “สาวผ้าอนามัย” เครื่องจักรผ้าอนามัยของจาเมกา

ฉันพบเฉินหลี่เพราะผ้าอนามัย

ในขณะนั้น ฉันกำลังเรียนการทำสมาธิ และมีเพียง 70 หรือ 80 คนในห้องบรรยาย 200 ที่นั่งเท่านั้น

ฉันกำลังเล่นโทรศัพท์โดยก้มหน้า และแตะด้านหลังเพียงไม่กี่ครั้งที่ทำให้ฉันแทบจะกระโดดขึ้น

เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็ได้พบกับใบหน้าสีเหลือง-ดำ-เหลืองของ Chen Liผิวของเธอหยาบเล็กน้อย และเธอมีหัวเห็ด

ด้วยความเขินอาย เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้หูของฉันแล้วถามเบาๆ “คุณเอาซาลาเปามาด้วยหรือเปล่า?ขอยืมสักชิ้นได้ไหม”

ขนมปังขนาดเล็ก?ไม่นานมานี้ฉันได้ยินคำว่า “ซาลาเปา” แบบน่ารักๆ ที่หมายถึงผ้าอนามัย

ฉันมีความสุขมาก ฉันกลับไปเอาผ้าอนามัยออกจากกระเป๋านักเรียนใบเล็กๆ แล้วยื่นให้เธอจากด้านบนของโต๊ะ

หลังเลิกเรียน เธอยืนยันที่จะเพิ่มฉันใน WeChat โดยบอกว่าเธอจะจ่ายเงินคืนให้ฉันในครั้งต่อไป

ฉันคิดในใจ ฉันแค่ยืมผ้าอนามัยมาคืน น่ารำคาญมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเจอคุณในคาบเรียนหน้าจะพูดอีกที โบกมือบอกไม่เป็นไร ไม่ต้องจ่ายคืน

แต่ในท้ายที่สุด เธอก็เอาชนะเธอไม่ได้ ออกจาก WeChat และได้รับผ้าอนามัยกลับมาในอีกไม่กี่วันต่อมา

01

ความประทับใจของเธออีกอย่างหนึ่งคือในโรงอาหารและห้องน้ำ

เธอมักจะดูขมขื่น เขินอายเป็นการแสดงออกที่ฉันเห็นมากที่สุดบนใบหน้าของเธอ

บางครั้งหลังเลิกเรียนสาย ในโรงอาหาร ฉันสามารถเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียวที่มุมห้องได้ตลอดเวลา

โดยทั่วไป เวลาเจอใครคนเดียว ไม่คิดว่าอยู่คนเดียว

แต่ Chen Li เธอทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว

ในเวลานี้ ถ้าคุณสบตาเธออีกครั้ง คุณจะถอนหายใจโดยไม่สมัครใจและเดินไปกับเธอ

แต่เมื่อฉันเดินเข้าไปหาเธอ เธอเขินอายและถูกฝังในชามข้าวของเธอเอง และฉันก็อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่พักหนึ่ง

ฉันคิดกับตัวเอง: ฉันเกรงว่าฉันจะทำอะไรผิด

จานข้าวของเธอเป็นข้าวขาวส่วนใหญ่ และนอกเหนือจากนั้น มีผักสีเขียวจำนวนเล็กน้อย

ฉันเคยแค่คิดว่าครอบครัวของเธอเป็นคนธรรมดา แล้วฉันก็รู้ว่าเธอยากจนมาก

ฉันบอกแม่เกี่ยวกับเรื่องนี้และถามเธอว่าไม่เป็นไรถ้าฉันจะชวนเธอไปกินจานพิเศษเพราะฉันทำไม่หมด

แม่ของฉันส่ายหัวมาที่ฉันที่กล้อง: เธอตอบว่าไม่

“คุณทำร้ายความภาคภูมิใจในตนเองของผู้คนเช่นนี้ไม่สนใจ ไม่สนใจ”

ฉันพยักหน้า แต่ก็ยังปล่อยไม่ได้

ต่อมาฉันเห็นเธอที่ประตูห้องน้ำ ตรงข้ามกับห้องน้ำ

เธอถืออ่างสีเทาเข้มซึ่งวางผ้าขนหนูสีกาแฟและก้อนสบู่กำมะถัน

ฉันคิดในใจว่าเธอควรใช้สีที่สว่างกว่านี้ สีสดใสจะทำให้ดูสว่างขึ้นและอาจจะไม่ขมเท่า

แต่คุณไม่สามารถขอให้คนที่อยู่ในชีวิตที่ยากลำบากมีชีวิตชีวาและร่าเริงสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ได้

จู่ๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นฉัน ยิ้มบางๆ ให้ฉัน แล้วฉันก็ยิ้มตอบ

ฉันคิดว่าโน้ตที่เธอให้ฉันควรจะเป็น "สาวผ้าอนามัย" ฉันก็เลยถามชื่ออีกครั้ง

ด้วยวิธีนี้แม้ว่าจะเป็นคนรู้จักอย่างเป็นทางการก็ตาม

02

เมื่อมองย้อนกลับไป ทุกปฏิสัมพันธ์กับเธอนั้นแยกออกไม่ได้จาก “การยืมสิ่งของ”

ตั้งแต่หนังสือเรียนสำหรับวิชาเลือก หูฟังสำหรับการสอบ CET-4 และ CET-6 เครื่องคิดเลขการเงินสำหรับการสอบ ไปจนถึงเครื่องแต่งกายที่เป็นทางการเมื่อถ่ายรูปบัตรประจำตัว… ตราบใดที่เธอมาหาฉัน ฉันเห็นด้วยกับ Tongtong

ไม่มีความลังเลหรือใจร้อนแม้ว่าฉันจะต้องการใช้มันเอง ฉันยืมมันมาจากเธอก่อน แล้วจากนั้นก็ยืมมันจากเพื่อนร่วมห้องของฉัน

แต่เธอมักจะโดนต่อยด้วยท่าทางเขินอายของเธอ

เธอเป็นคนอ่อนไหวมาก ดังนั้นควรระวังเธอให้มาก ฉันกลัวที่จะเห็นท่าทางเขินอายบนใบหน้าของเธอ ฉันไม่อยากเห็นมันเลยจริงๆ

สิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนผู้รอดชีวิต Lam Yihan กล่าวไว้ใน "สวรรค์แห่งรักครั้งแรกของ Fang Siqi"

ฉันรู้สึกละอายโดยไม่มีเหตุผล ละอายใจกับชีวิตที่ดีที่ฉันมี

เธอถามใน WeChat ก่อน แล้วจึงเคาะประตูหอพักของฉันอย่างระมัดระวังฉันปล่อยเธอเข้าไป แต่เธอไม่ต้องการ ดังนั้นเธอจึงรอฉันที่ประตูโดยที่เสื้อผ้าของเธอบิดเบี้ยว ดูน่าสมเพช

ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการหาของและยื่นมันให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ…จากนั้นก็กอดของและวิ่งเหยาะๆ

ฉันเคยได้ยินรูมเมทของฉันพูดมากกว่าหนึ่งครั้งว่าเธอดูเหมือนนางเอกในละครที่ขมขื่น และดูเหมือนกับพวกเขา

นึกถึงดอกไม้เล็กๆ ที่ชายชราคนหนึ่งรับเลี้ยงในชนบทในละครฮิตเรื่อง “Warm Spring” ที่ฉันเคยดูตอนเด็กๆ

แม้ว่าในใจจะคิดอย่างนั้น แต่ฉันก็ไม่เคยบอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ และการพูดลับหลังก็ไม่ดีเสมอ

วันหนึ่งฉันเอาแล็ปท็อปไปที่ห้องคอมพิวเตอร์เพื่อเข้าเรียนคุณครูขอให้เราติดตั้งซอฟต์แวร์ SPSS ลงในคอมพิวเตอร์ที่เรานำมา และทิ้งการบ้านไว้ฝึกหลังเลิกเรียน

เขากวาดตาและพูดด้วยรอยยิ้ม: พวกเขาทั้งหมดเป็นนักศึกษา และพวกเขาจะไม่ใช้คอมพิวเตอร์ไม่ได้

มือของฉันที่ห้อยอยู่เหนือแป้นพิมพ์ก็แข็งค้าง: บางคนไม่ได้ทำ

Chen Li ที่ไม่มีเครื่องคิดเลข เธอจะมีเงินซื้อคอมพิวเตอร์ได้อย่างไร?

ไม่นานหลังจากนั้น เธอเริ่มยืมคอมพิวเตอร์จากฉัน แต่การยืมของที่ใช้กันทั่วไปเป็นคอมพิวเตอร์ไม่สะดวกจริงๆ

ฉันปฏิเสธเธอหลายครั้ง และเธอก็ลูบมืออย่างประหม่าแล้วพูดว่า: ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…ฉัน…ฉันจะไปหาคนอื่น…

ตั้งแต่นั้นมา เธอมาหาฉันเพื่อขอยืมสิ่งของต่างๆ น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด

ฉันมองดูเธอแล้วก็อยากจะร้องไห้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

อันที่จริง ฉันร้องไห้ทั้งน้ำตาทั้งน้ำตา แล้วโทรหาแม่

เธออ่อนไหวเกินไปฉันอาจจะทำร้ายเธอแต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ

การช่วยเหลือผู้อื่นเป็นเรื่องที่มีความสุข แต่เมื่อฉันช่วย Chen Li บอกตามตรง ฉันไม่มีความสุข แถมยังเจ็บปวดบ้าง เครื่องจักรผ้าอนามัยจาเมกา

03

เมื่อรูมเมทของฉันเห็นว่าฉันติดต่อกับเธอน้อยลง เขาจึงเข้ามาถามฉันว่า: คุณรู้หรือไม่ว่ามือและเท้าของเธอไม่ค่อยสะอาด?

อีกด้วย??

เธอลากเก้าอี้ไปนั่งเอนหลังและกอดพนักเก้าอี้แล้วพูดว่า “ฉันเห็นแล้วเธอแอบเอาอาหารกลับบ้านที่แขวนอยู่หน้าประตูหอพักอื่น

หลังจากได้ยินเช่นนี้ ผมก็สะดุ้งและโบกมือปฏิเสธฉันไม่เชื่อว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น

เพื่อนร่วมห้องยังกล่าวอีกว่า: จริงๆ แล้ว หอพักถัดไปทำของหายขาด และฉันก็โกรธมากจนต้องสาปแช่งฉันไม่ได้คาดหวังมัน มันดูค่อนข้างตรงไปตรงมา

ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรจะพูด ฉันอ้าปาก ไม่รู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

ฉันจำได้ว่าเห็นเธอในห้องซักผ้าสองสามครั้งเมื่อเธอรีบเทน้ำยาซักผ้าออก ดูเหมือนว่าขวดแต่ละครั้งจะแตกต่างกัน

ฉันเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามเพื่อนร่วมห้องว่า: มีใครรู้เรื่องนี้อีกไหม?หลายครั้ง?

เธอตอบว่าไม่ เธอเป็นคนเดียวที่เห็นในตอนนั้น และเธอไม่ได้บอกใครเลยเธอเคยเห็นมันเพียงครั้งเดียว และไม่เคยได้ยินว่ามีใครสูญเสียอาหารกลับบ้านอีกเลย

ทันใดนั้นฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดคุยกับเพื่อนร่วมห้องของฉัน: อย่าบอกใคร เครื่องจักรผ้าอนามัยจาเมกา

ฉันนึกไม่ออกว่าเธอจะทำอะไรถ้าเธอถูกเปิดเผยและรายงาน

04

ฉันเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ ตอนที่ฉันอยู่ชั้นมัธยมต้นและใกล้ปีสุดท้าย

หลังจากทำงาน เรียนหนังสือ และทำงานพาร์ทไทม์มามากกว่าสองปี รวมถึงการออมเงินอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเธอก็ประหยัดเงินได้มากพอที่จะซื้อคอมพิวเตอร์และทานอาหารที่มีประโยชน์

เธอดูไม่บิดเบี้ยวและมีสีสันมากขึ้นบนร่างกายของเธอ

ฉันยังเห็นความเขินอายบนใบหน้าของเธอน้อยลง และเธอก็เดินเข้ามาหาฉันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

เธอกล่าวว่า “ในโรงเรียนมัธยมต้น เพื่อนร่วมชั้นหญิงหลายคนหิวเพราะต้องการซื้อผ้าเช็ดตัวให้ป้าอาจเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าใครบางคนต้องเลือกระหว่างอาหารที่มีประจำเดือนกับอาหาร แต่มันคือของจริง” เครื่องจักรผ้าอนามัยของจาเมกา

เธอเกิดในภูเขาใต้ดินลึกในเขตยากจนในมณฑลเจียงซีภูเขาขังทั้งหมู่บ้านและผู้คนที่อาศัยอยู่ในนั้น

ก่อนเข้าเรียนชั้นมัธยมต้น เธอไม่เคยเดินออกจากภูเขา แต่เพื่อที่จะไปโรงเรียน เธอต้องปีนขึ้นไปบนภูเขาและเดินไปในเมืองเป็นเวลาสามชั่วโมง

แม้ว่าการศึกษาภาคบังคับ 9 ปีจะได้รับความนิยม แต่การทำฟาร์มที่บ้านก็ยังเพียงพอที่จะกิน แต่การอ่านต้องใช้เวลาและค่าใช้จ่ายสูงไม่ใช่ทุกคนที่จะปล่อยให้ลูกไปโรงเรียนเธอชนะมันด้วยความยากลำบากอย่างมาก อาศัยเกรดที่ดีเยี่ยม และ “สัญญาว่าจะชำระคืนในอนาคต”

ฉันมักจะอาศัยอยู่ในหอพักของโรงเรียน Datong Pu และครอบครัวของฉันจ่ายค่าอาหาร 20 หยวนต่อสัปดาห์ฉันสามารถกินข้าวขาวในโรงอาหารเท่านั้น และฉันมีผักแห้งหรือซอสพริกที่นำกลับบ้านซาลาเปานึ่งสองอันในตอนเช้า 1 หยวน และข้าวขาว 1 มื้อสำหรับมื้อกลางวันและมื้อค่ำ รวมทั้งหมด 3 หยวน และหนึ่งมื้อเป็นเวลาสามปี

กระดาษชำระและเครื่องเขียนไม่รวมอยู่ในค่าใช้จ่ายที่จำเป็นคุณสามารถซื้อได้เฉพาะเมื่อคุณหิวเท่านั้นเช่นเดียวกับผ้าอนามัยมันไม่ง่ายเลยที่จะเก็บเงินเพื่อซื้อผ้าอนามัยจากค่าอาหาร 80 หยวนต่อเดือน

“ตอนแรกฉันหิวมากจนอยากกินทุกมื้อ เลยเก็บเงินไม่ได้เลยฉันใส่กระดาษทิชชู่และสวมชุดชั้นใน แต่เลือดยังคงหยดอยู่ทุกหนทุกแห่ง และเพื่อนร่วมชั้นชายก็ยืนข้างหลังและหัวเราะเยาะฉันฉันร้องไห้: ทำไมมันเจ็บปวดจัง” เครื่องจักรผ้าอนามัยจาเมกา

ต่อมา ครูหญิงคนหนึ่งของเธอซื้อผ้าอนามัยให้เธอทุกเดือนครูอยากจะจับหัวเธอ คุยกับเธอเยอะๆ และปลอบเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะพูดไม่เก่ง เธอจึงต้องพูดว่า “อ่านให้หนักๆ อ่านสิ””

“ฉันมักจะเลือกสิ่งที่ยากระหว่างท้องของฉันกับของจำเป็นบางอย่างมัธยมต้นเป็นผ้าอนามัย มัธยมสอนหนังสือเสริม และวิทยาลัยคืออุปกรณ์ทุกชนิดความอับอายและความหิวโหยเป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันรู้สึกตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่รู้ว่าฉันมาที่นี่ได้อย่างไร หลายปีและหลายสิ่งหลายอย่างจำได้แต่ครูผู้หญิงพูดว่า อ่านเถอะ ทุกอย่างจะดีเอง”

“รู้ไหม มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีอาหารกลับบ้านแขวนอยู่ที่ประตูหอพักข้าง ๆ และฉันก็ได้กลิ่นมันแม้ว่าฉันจะทานอาหารในโรงอาหาร ฉันก็ยังหิวอยู่ฉันคิดว่าทำไมมันถึงยังขมอยู่?หลังจากอ่านมาหลายปี ฉันก็ทนทุกข์ทรมานอยู่นานฉันขโมยของกลับบ้าน ขโมยจริงๆ ซ่อนอยู่ในหอพักและกินทีละน้อย และหลังจากกินเข้าไป ฉันคิดว่ามันดูไม่อร่อยเท่าไหร่นั่นเป็นวิธีที่ฉันอดทน”เครื่องจักรผ้าอนามัยจาเมกา